Bronsttijd op de Veluwe

Op zaterdag 16 september jl. ben ik naar NP Hoge Veluwe getogen om de burlende Edelherten te spotten. Rond het middaguur kwam ik daar aan en het regende nog steeds, dus eerst maar wat gegeten in het restaurant. Daarna regenpak aangetrokken en een rondje gefietst. Een voordeel op zo'n dag is dat het niet druk is. Ik ben bijna geen andere mensen tegen gekomen. Echter wild heb ik ook niet gezien. Pas toen ik weer terug kwam bij het bezoekerscentrum stopte het met regenen.

Fotografen Hoge Veluwe.jpg

In het park NP Hoge Veluwe voeren ze aan de wildbaan de Edelherten met appeltjes tijdens de bronstperiode. Dit doen ze om de fotografen toch een fotomomentje te gunnen en tegelijkertijd de herten de rest van de dag rust te gunnen. Het voeren vindt plaats tussen 4 en 6 uur 's middags. Toen ik om 4 uur aankwam op de wildbaan stond er al een hele rits fotografen te wachten tot de boswachter met zijn appeltjes zou komen. In de bossen lagen de Edelherten op die zelfde boswachter te wachten. Rond 4 uur kwamen de eerste herten uit de bossen, maar omdat er nog geen appeltjes lagen, gingen ze weer terug de bossen in. Rond kwart over vijf kwam dan eindelijk de boswachter. Nadat hij gestooid had en was verdwenen kwamen de herten te voorschijn. Eerst de hindes en als die er eenmaal waren en de kust was veilig dan kwamen de mannen.

Het was een prachtig gebeuren. Als een mannetje eenmaal begon te burlen rattelde de fototoestelen aan één stuk door. Het macho-gedrag van de mannen zorgde dus dat er veel foto's gemaakt werden. De vrouwtjes waren nog niet echt in de stemming en de mannen leverde nog niet echt gevechten. Het gewei dat die mannetje mee zeulen is dan ook erg indrukwekkend. Je moet je bedenken dat de volwassen mannetjes een gewicht van zo'n 30 kg (of meer) meedragen op hun hoofd. Het gevolg daarvan is dat zij een enorme dikke gespierde hals hebben. Het burlen zelf is een echt oergeluid en heeft twee doelen. Het ene is om de vrouwen te verleiden en het tweede doel is om de concurrenten angst in te boezemen.

20170916-Fauna6884.jpg

Nadat ik daar tot na zessen heb staan kijken, en het geheel bewond heb, ben ik verder doorgereden richting uitgang Schaarsbergen. Ik ben toen gestopt aan het Reemsterveld onder de rij met oude Eiken. Hier heb ik eerst genoten van de meegebrachte broodjes want ik had zo langzamerhand wel honger gekregen. Echter veel tijd om te eten was er niet. Na drie happen verscheen er een groepje Edelherten vanuit het bos over het veld tot recht voor me. Op de achtergrond ging het zonnetje langzaam onder. Op die manier heb ik schitterende foto's kunnen maken. Toen de zon onderging kwam er ook nog een grondmist opzetten. Dit maakt de dag toch een onvergeetbare indruk.